توجه: عکس پست یک عکس نمایشی هستش و عکس واقعی از شکنجه گران این زندان نیست
زندان زنان جیلین یکی از نهادهایی در چین است که تمرین‌کنندگان فالون گونگ( تمرین معنوی چینی است که برای پالایش، پرورش و تزکیه بدن و ذهن بر مبنای سه اصل «حقیقت»، «نیکخواهی» و «بردباری» می‌باشد آموزه‌ها ریشه در تعالیم کهن چین دارد )در آن به شدیدترین نحو آزار و شکنجه می‌شوند.
این زندان که در شهر چانگ‌چون قرار دارد، در سال ۲۰۰۲ یک بند ویژه برای نگهداری تمرین‌کنندگان فالون گونگ تأسیس کرد. این بند که در ابتدا با نام «بند آموزش» شناخته می‌شد، پس از اینکه زندان در نوامبر ۲۰۱۲ به مکان دیگری در همان شهر منتقل شد، به «بند شمارۀ ۸» تغییر نام یافت.
کتک زدن، شلاق زدن، شکنجه با شوک الکتریکی، قرار دادن شخص در سرمای شدید در حد یخ زدن، بستن با طناب، دستبند و پا بند زدن برای مدت طولانی، سوزاندن با شعله آتش، آتش سیگار و آهن داغ، دستبند زدن و آویزان کردن، اجبار به ایستادن یا زانو زدن برای مدت طولانی، کتک زدن با چوب نی یا کابل،سوء استفادهٔ جنسی و تجاوز به عنف تنها بخشی از این شکنجه‌ها را تشکیل می‌دهد. در اکتبر سال ۲۰۰۰ زندان‌بانان زندان ماسانجی‌یا (Masanjia) هجده زن تمرین‌کنندهٔ فالون گونگ را مجبور به در آوردن لباس‌ها بطور کامل کرده و آنها را به درون سلول‌های زندان مردها انداختند تا به آنها تجاوز کنند. تمامی این جرایم به طور کامل ثبت گردیده و لیست‌های بیشماری را تشکیل داده‌اند.اینجا نگهبانان از انواع روش‌های وحشیانه برای مجبور کردن تمرین‌کنندگان به انکار باورشان استفاده می‌کنند. آنها زندانیان شرور محکوم به اعدام را تحریک می‌کنند تا تمرین‌کنندگان را شکنجه کنند. این زندانیان تبهکار که با انگیزه کاهش مدت محکومیت تحریک می‌شوند، تمرین‌کنندگان را آزار و اذیت می‌کنند، تحت شستشوی مغزی قرار می‌دهند و شکنجه می‌کنند.
در زمان تصدی و زیون به ریاست زندان، ده‌ها تمرین‌کننده اثر شکنجه کشته شدند.
روش‌های شکنجه رایج استفاده شده در بند شماره ۸ زندان زنان جیلین
پرواز با هواپیما
دستان قربانی را محکم در پشتش و به میله بالایی یک تخت دوطبقه می‌بستند. پاهایش را از هم باز می‌کردند و به میله پایینی تخت دوطبقه می‌بستند. بدن قربانی مانند یک هواپیما می‌شد. این شکنجه بسیار دردناک است. طی زمان کوتاهی، قربانی به‌شدت عرق می‌ریزد و در حالتی بین زندگی و مرگ قرار می‌گیرد.
محکم بستن فرد با چهار دست و پا
چهار دست و پای قربانی را به چهار ستون یک تخت دوطبقه می بندند. دست و پا را آنقدر می‌کشند که بدن قربانی بالا می‌آید. تمام وزن او بر روی مچ دست و پایش قرار می‌گیرد که باعث درد و رنج طاقت‌فرسا در قربانی می‌شود. اگر درد و رنج کافی نباشد، شکنجه‌گران ممکن است قربانی را رو به زمین ببندند که باعث درد بیشتری می‌شود.
بی‌حرکت ایستادن برای مدت‌های طولانی
تمرین‌کنندگان را اغلب می‌بستند و مجبور می‌کردند برای زمان‌های طولانی در یک موقعیت بی‌حرکت بایستند.
ساعت‌ها نشستن بر یک «چهارپایه کوچک»
گاهی تمرین‌کنندگان مجبور بودند که بدون حرکت روی یک چهارپایه کوتاه که سطحی ناصاف داشت برای زمانی طولانی بنشینند. پشت بسیاری از قربانیان خراشیده و خونین می‌شد و درنتیجه عفونت می‌کرد. «بازکردن پاها»
شکنجه‌گرانی که شکنجه باز کردن پاها را انجام می‌دادند، قربانی را مجبور می‌کردند که روی زمین بنشیند، سپس به‌زور پاهایش را از هم باز می‌کردند. آنها سر قربانی را به پایین فشار می‌دادند تا به زمین برسد. هم‌زمان دستان قربانی را از پشت می‌پیچاندند که باعث درد و رنج غیرقابل‌تحملی می‌شد.
خم شدن مقابل یک دیوار
در این شکنجه، قربانی را مجبور می‌کردند تا در‌حالی‌که دستانش را در کنار دیواری رو به بالا نگاه می‌دارد، خم شود. این موقعیتی بسیار دردناک است به‌ویژه زمانی‌که قربانی مجبور باشد برای زمانی طولانی به این شکل قرار گیرد.
سرمای شدید
زمستان در نواحی شمال‌شرقی چین بسیار سرد است و میانگین درجه هوا حدود منفی ۲۶ درجه سانتی‌گراد است. سلول‌ها فاقد سیستم گرمایش هستند. شکنجه‌گران پنجره‌ها را باز می‌کنند و آب سرد روی رختخواب تمرین‌کنندگان می‌ریزند. گاهی تمرین‌کنندگان مجبور می‌شوند که با لباس نازک و بدن هیج ملافه و پتویی روی تخته‌های چوبی بخوابند.
خفگی با آب
«خفگی با آب» یکی از دیگر روش‌های شکنجه است. شکنجه‌گران دست قربانی را نگاه می‌داشتند و سرش را داخل ظرف بزرگی از آب سرد فرو می‌بردند تا اینکه قربانی به حالت بی‌هوشی برسد.
