در سال ۱۹۴۹، کورت گودل ، متخصص بزرگ منطق ریاضی ، پاسخ عجیبی برای معادلات اینشتین یافت. او فرض کرد که کل جهان در حال چرخش است. درست شبیه به حالت استوانه ون استوکوم ، طبیعت عسل مانند فضا- زمان، افراد را می کشد. اگر با موشک جهان گودل را دور بزنید، پس از یک دور چرخش درست به نقطه شروع خود باز می گردید، ولی در زمان گذشته.
در جهان گودل، اصولا یک فرد می تواند بین هر دو نقطه جهان، در فضا و زمان، سفر کند. می توان هر رویدادی را در هر زمانی در گذشته مشاهده کرد. جهان گودل، به خاطر وجود نیروی گرانش، تمایلی به فروپاشی به درون دارد. بنابراین نیروی گریز از مرکز ناشی از چرخش، باید بتواند این نیروی گرانش را خنثی کند. به بیان دیگر، سرعت چرخش جهان باید از یک مقدار حداقل بیشتر باشد.
هر چه جهان بزرگتر باشد، تمایل برای فروپاشی آن نیز بیشتر خواهد بود و بنابراین برای جلوگیری از فروپاشی، ناچار است سریعتر بچرخد.
بعنوان مثال، گودل محاسبه کرد که جهانی در ابعاد جهان ما، باید هر هفتاد میلیارد سال یکبار به دور خود بچرخد و در این صورت، شعاع حداقل برای سفر در زمان، شانزده میلیارد سال نوری خواهد بود. به هر حال، برای سفر به عقب در زمان باید با سرعتی کمتر از سرعت نور سفر کنید.
گودل آگاه بود چه پارادوکسهایی ممکن است در ارتباط با پاسخ او مطرح شود. بعنوان مثال، احتمال ملاقات با خود در گذشته و تغییر مسیر تاریخ از جمله پارادوکسهایی بودند که مطرح شدند. او نوشته است:« این امکان وجود دارد که با انجام سفری دایره ای با یک موشک فضایی در مسیری با شعاع به حد کافی بزرگ، بتوانید به هر نقطه ای در گذشته، حال و آینده سفر کنید و دوباره باز گردید، درست همانطور که در جهان های دیگر این امکان وجود دارد که به مناطق دوردست در فضا سفر کنید. اینگونه امور دور از واقعیت به نظر می رسند. زیرا به این ترتیب فرد قادر می شود به گذشته ای نزدیک، به مکانهایی که در آنها زندگی می کرده است، باز گردد. او در آنجا خود را در گذشته خواهد یافت و به این ترتیب می تواند با خود کاری کند که می داند در گذشته برایش رخ نداده است.
